Tıpkı Rahip Brunson ve Kaşıkçı cinayeti belgesinde olduğu üzere İsveç ve Finlandiya’nın NATO’ya girmesi konusunda da Türkiye “asla evet demeyiz” diye çok yüksek perdeden reaksiyon verdi.
“Ben bu misyonda, bu makamda olduğum sürece asla evet demeyiz” diyen Cumhurbaşkanı Erdoğan, İsveç ve Finlandiya’nın NATO üyeliğine “evet” dedi.
Erdoğan, Madrid Doruğu sonrasında varılan uzlaşmadan Türkiye’nin “tatmin” olduğunu da vurguladı.
Bu sonuç beklendiği üzere iktidara yakın medya organları tarafından “zafer” ilân edildi, “Türkiye’nin nasıl bir güç olduğunun kanıtı” olarak sunuldu.
Zafer ilân edilen sonuç nedir diye bakıldığında Türkiye-İsveç-Finlandiya tepesinde varılan mutabakattan ortaya çıkan şu:
-İsveç ve Finlandiya PKK, PYD/YPG ve FETÖ’ye dayanak sağlamama taahhüdünde bulundu.
-PYD-YPG, FETÖ için “terör örgütü” tarifi kullanılmadı.
-Türkiye’nin hudut dışı ve iade taleplerinin Avrupa İade Sözleşmesi’yle uyumlu formda sürece konulacağı taahhüt edildi lakin teminat verilmedi.
-İsveç ve Finlandiya Türkiye’ye uyguladıkları silah ambargosunu kaldırdı.
Türkiye’nin “zafer” dediği unsurlar bunlar.
Bu taahhütler içinde somut olan tek adım İsveç ve Finlandiya’nın silah ambargosunu kaldırmaları.
Ancak bu iki ülke de Türkiye’nin silah ve savunma sanayi muhtaçlıklarını karşılama açısından büyük ehemmiyet taşımıyor.
Uzlaşmadan sonra İsveç Cumhurbaşkanı Magdalena Anderson, “YPG’ye terör örgütü demedik” diye vurgu yaptı.
Finlandiya Cumhurbaşkanı Suali Niinistö de mutabakat metninin, YPG’ye insani yardımın sürdürülmelerine imkan sağlayacak biçimde yazıldığını söyledi.
ABD Lideri Biden ile Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın görüşmesi şimdi sonuçlanmadan İsveç Dışişleri Bakanı Ann Linde, “Erdoğan’a boyun eğmedik” diye açıklama yaptı.
Bu tablo karşısında söylenecek kelam “dağ fare doğurdu” kelamıdır.
Türkiye, NATO’daki veto yetkisini sonuca tesirli biçimde kullanamamıştır.
Sadece iç siyasette kullanacağı, “batıya diklenme ve zafer” telaffuzuyla bir algı yaratmaya çalışmıştır.
İsveç ve Finlandiya’yı NATO’ya almak isteyen ABD’den hiçbir ödün alamamıştır.
Türkiye, “evet” demenin karşısında atıldığı F-35 projesine dönmeyi kabul ettirmiş midir? Hayır.
Parasını verdiği F-35’leri almış mıdır? Hayır.
F-35 projesine dönmek bir yana eski jenerasyon olan F-16 alımını garanti etmiş midir? Hayır.
Bu bahiste elde ettiği tek sonuç Biden’in ABD’ye döndükten sonra Türkiye’ye F-16 satışı konusunda Kongre’yi etkilemeye çalışacağı kelamıdır. Bu kadar.
İsveç ve Finlandiya NATO üyesi olmak karşılığında FETÖ’yü, PKK’yı desteklemeyecekmiş!
Peki ABD NATO üyesi değil mi?
PKK/PYD/YPG ABD’nin himayesinde mi? Evet.
ABD, Suriye’de PKK’yı silahla donatıp fiilen bir devletçik kurdurdu mu? Evet.
Bu terör örgütlerini desteklemeyi sürdürüyor mu? Evet.
FETÖ önderi ABD’de yerleşik mi? Evet.
ABD’nin himayesinde mi? Evet.
Türkiye S-400’leri kullanabilir mi? Hayır.
O halde şu soruyu sormak gerekiyor:
Zafer bunun neresinde?
Tıpkı Rahip Brunson ve Kaşıkçı cinayeti belgesinde olduğu üzere İsveç ve Finlandiya’nın NATO’ya girmesi konusunda da Türkiye “asla evet demeyiz” diye çok yüksek perdeden reaksiyon verdi.
“Ben bu misyonda, bu makamda olduğum sürece asla evet demeyiz” diyen Cumhurbaşkanı Erdoğan, İsveç ve Finlandiya’nın NATO üyeliğine “evet” dedi.
Erdoğan, Madrid Doruğu sonrasında varılan uzlaşmadan Türkiye’nin “tatmin” olduğunu da vurguladı.
Bu sonuç beklendiği üzere iktidara yakın medya organları tarafından “zafer” ilân edildi, “Türkiye’nin nasıl bir güç olduğunun kanıtı” olarak sunuldu.
Zafer ilân edilen sonuç nedir diye bakıldığında Türkiye-İsveç-Finlandiya tepesinde varılan mutabakattan ortaya çıkan şu:
-İsveç ve Finlandiya PKK, PYD/YPG ve FETÖ’ye dayanak sağlamama taahhüdünde bulundu.
-PYD-YPG, FETÖ için “terör örgütü” tarifi kullanılmadı.
-Türkiye’nin hudut dışı ve iade taleplerinin Avrupa İade Sözleşmesi’yle uyumlu formda sürece konulacağı taahhüt edildi lakin teminat verilmedi.
-İsveç ve Finlandiya Türkiye’ye uyguladıkları silah ambargosunu kaldırdı.
Türkiye’nin “zafer” dediği unsurlar bunlar.
Bu taahhütler içinde somut olan tek adım İsveç ve Finlandiya’nın silah ambargosunu kaldırmaları.
Ancak bu iki ülke de Türkiye’nin silah ve savunma sanayi muhtaçlıklarını karşılama açısından büyük ehemmiyet taşımıyor.
Uzlaşmadan sonra İsveç Cumhurbaşkanı Magdalena Anderson, “YPG’ye terör örgütü demedik” diye vurgu yaptı.
Finlandiya Cumhurbaşkanı Suali Niinistö de mutabakat metninin, YPG’ye insani yardımın sürdürülmelerine imkan sağlayacak biçimde yazıldığını söyledi.
ABD Lideri Biden ile Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın görüşmesi şimdi sonuçlanmadan İsveç Dışişleri Bakanı Ann Linde, “Erdoğan’a boyun eğmedik” diye açıklama yaptı.
Bu tablo karşısında söylenecek kelam “dağ fare doğurdu” kelamıdır.
Türkiye, NATO’daki veto yetkisini sonuca tesirli biçimde kullanamamıştır.
Sadece iç siyasette kullanacağı, “batıya diklenme ve zafer” telaffuzuyla bir algı yaratmaya çalışmıştır.
İsveç ve Finlandiya’yı NATO’ya almak isteyen ABD’den hiçbir ödün alamamıştır.
Türkiye, “evet” demenin karşısında atıldığı F-35 projesine dönmeyi kabul ettirmiş midir? Hayır.
Parasını verdiği F-35’leri almış mıdır? Hayır.
F-35 projesine dönmek bir yana eski jenerasyon olan F-16 alımını garanti etmiş midir? Hayır.
Bu bahiste elde ettiği tek sonuç Biden’in ABD’ye döndükten sonra Türkiye’ye F-16 satışı konusunda Kongre’yi etkilemeye çalışacağı kelamıdır. Bu kadar.
İsveç ve Finlandiya NATO üyesi olmak karşılığında FETÖ’yü, PKK’yı desteklemeyecekmiş!
Peki ABD NATO üyesi değil mi?
PKK/PYD/YPG ABD’nin himayesinde mi? Evet.
ABD, Suriye’de PKK’yı silahla donatıp fiilen bir devletçik kurdurdu mu? Evet.
Bu terör örgütlerini desteklemeyi sürdürüyor mu? Evet.
FETÖ önderi ABD’de yerleşik mi? Evet.
ABD’nin himayesinde mi? Evet.
Türkiye S-400’leri kullanabilir mi? Hayır.
O halde şu soruyu sormak gerekiyor:
Zafer bunun neresinde?
