Kişisel kasvetler dayanılmaz hale gelince biraz soluklanmak için Kuzey Kıbrıs’a kaçıverdim bir kaç günlüğüne. Cennet üzere bir coğrafya kesimi ancak sıcaktan nefret eden biri olarak uygun bir vakitte geldiğime pek emin değilim. Bir yürek yangınından kaçayım derken bunu hesaplayamadım doğrusu.
Yoksa kimse beni bu mevsimde evimden dışarı çıkaramazdı. Sıcakla oldum muhtemel geçinemem zira. Benim için hayat serin serin esen hafif bir rüzgar demektir. Dört mevsimin üçüyle kavgalıyımdır anlayacağınız. Sonbaharla daha güzel anlaşırım. Yaşlandıkça tahammül edebileceklerimin sayısı da azalıyor haliyle, tahminen de bundandır.
Kim ne yapsın benim neden hoşlanıp hoşlanmadığımdan, farkındayım. Isıyla, sıcaklıkla ortası pek üzücü olan birisi olarak dün gece iki metre kadar yakınıma gelen alevlerle karşı karşıya kalmamın beni nasıl etkilediğini varsayım edebilirsiniz. Kendimden bu kadar kelam etmemin nedeni bu. O denli bir tecrübeydi ki, bundan bu türlü sıcaklardan, yazdan yakınmamayı kavrattı bana. Ateş nitekim fecî. Önüne geleni yutan bu felakete birinci defa yakından şahit oldum.
Gökyüzü yanıyordu
İlkokulda yangında neler yapılması gerektiğini öğretilerdi bir orta. Birinci yapılması gereken yangın mahallinden süratle uzaklaşmaktı. İtfaiye yangını söndürürken bir de insan kurtarmakla uğraşmasın diye. Uyku sorunu çektiğim için yeniden uyanık olduğum bir saatte, 01.00’da gökyüzünün neredeyse yandığını fark eder etmez, uyandırdığım hane halkıyla iki arabaya doluşup konutun dışına çıktık. Konutun bir adım sayılacak kadar yakınındaki alevlerden uzaklaşıp bekledik çaresiz. Geniş bir alanı kapsayan, rüzgarın tesiriyle istikamet değiştiren yangından kaldığımız konut, bahçesindeki ağaçların yanmasına karşın büyük talih yapıtı kurtuldu. Öteki komşu konutlarla birlikte. Lakin tam karşımızdaki alanda bir kaç konut, araba yandı doğal. Çok sayıda güzelim ağaç da. İnsanların çaresizliği ise öteki bir trajedi. Meskenleri için gözyaşı döken beşerler vardı etrafımızda. Yaşanılan bir konutu terk edip kaçmak ne acı. Meskeni olmazsa bir insan nereye gidebilir?
Sabaha karşı denetim altına alınabildi yangın. Bu satırlar yazılırken soğutma çalışmaları sürüyordu. O itfaiye erlerinin, gönüllülerinin canla başla çalışmaları göz yaşartıcıydı nitekim. Yangını duyan tanker sahibi Kıbrısılar itfaiyeye su desteği yaptılar daima. Bu ortada KKTC polisi ile jandarmasının yangın bölgesindeki halka davranışlarındaki nezaketi de belirtmeliyim. Daima mi böyledirler bilemem lakin o telaşta sorulan her soruya karşılık vermelerindeki sabır dikkat cazipti. Yardımcı olma eforları da.
Halk iradesine saygısızlığın yeni örneği
Kişisel tanıklığımı burada noktalayayım. Asıl konuşulması gereken hususa gelelim. Yangın en azından benim için, KKTC’deki bir tartışmanın tam ortasında geldiği için ayrıyeten manalıydı. AKP’li Cumhurbaşkanı’nın, Kıbrıs’ın Kuzeyinde de bir Cumhurbaşkanlığı Külliyesi yapma “emri” pratiğe geçiriliyor yavaş yavaş. Külliye’nin yapılacağı alandaki güzelim ağaçları kestiler bile. KKTC’deki sol siyasi partilerle, barolar, mimar/mühendis odaları, Tabipler Birliği, sivil kümeler inşaat alanında, insan zinciri oluşturarak hareketler yaptılar. Yangın yerinde nazik dediğim polisler epey saldırgandı o gün.
Bir halkın iradesine saygısızlığın yeni bir örneği oldu AKP’li Cumhurbaşkanı’nın Külliye merakı. KKTC’deki mimar/mühendis odalarından görüş alma nezaketini bile göstermedi Türkiye’de projeyi hazırlayanlar. Külliye’ için harcanacak para 2 milyar 850 milyon TL. KKTC’de Külliye’yi savunanlar, karşı çıkanlara “parasını Türkiye verecek neden itiraz ediyorsunuz?” diyorlar. Sağcının başı bu türlü çalışır zira. Sıkıntının, bir halkın onurunun kırılması olduğu umurlarında bile değildir. Yıllar evvel KKTC’ye yerleşmiş bir parlamento üyesi Külliye’ye karşı çıkanlara “kökü dışarda gruplar” diyebildi, kökünün “dışarıda” olduğunu unutarak. Sağcının söz dağarcığı azdır, bildiği iki üç cümleden biridir bu “kökü dışarıdalar” suçlaması.
O parayla neler yapılabilir?
Ülkenin sol gazetelerinden Yeni Düzen’in muhabiri Ertuğrul Şenova ilgili kuruluşlarla, kurumlarla konuşarak, Külliye’ye harcanacak 2 milyar 850 milyon TL ile 188 yeni okul, 13 yeni hastane yapılabileceğini, 107 MR aygıtı satın alınabileceğini yazdı. Haberde ülkede yedi okula daha muhtaçlık olduğu, mevcut okulların teknolojik alt yapıya gereksinim duyduğu da vurgulanıyor.
Bir halka bu kadar saygısızlık yapılmaz. KKTC halkını üretim yapmasına mahzur olup yardımlarla (!) yaşatılan bir halka dönüştürdüler. Kıbrıslı Türkler, kendi üretimini yapıp, eserlerini Türkiye üzerinden dünya pazarlarına iletebilir rahatlıkla. Bu Türkiye’ye ekonomik bağımlığı da ortadan kaldırmasa bile azaltır. Kıbrıslı Türkler, Türkiye’den gelen parayla keyif içinde yaşayan bir halk üzere gösterilmekten şad değil.
Kıbrıs’ın kuzeyinden Türkiye’ye gidenlere giriş yasağı uygulayan bir ülke Türkiye. Ülkesinin meselelerine baş yoran, elbette Türkiye’ye de eleştirel bakan, Bağımsız Yol isimli sol kümenin önderlerinden Münir Rahvancıoğlu’nu Türkiye’ye almadılar örneğin. Bir vatandaşına reva görülen bu tavra sessiz kalarak oldukça prestij kaybeden KKTC idaresi, AKP’li cumhurbaşkanının lütfettiği külliye ile prestij devşireceğini sanıyorsa yanılıyor.
Boğaz/Ağırdağ’daki yangında kullanılacak bir yangın söndürme uçağı onca Külliye’den daha fonksiyonel değil mi?
Ben tabiatın alevlerini gördüm, ürktüm. Ne saray bırakır ne gecekondu.
Toplumun “alevi” de öyledir.
Yakar, geçer.
Kişisel kasvetler dayanılmaz hale gelince biraz soluklanmak için Kuzey Kıbrıs’a kaçıverdim bir kaç günlüğüne. Cennet üzere bir coğrafya kesimi ancak sıcaktan nefret eden biri olarak uygun bir vakitte geldiğime pek emin değilim. Bir yürek yangınından kaçayım derken bunu hesaplayamadım doğrusu.
Yoksa kimse beni bu mevsimde evimden dışarı çıkaramazdı. Sıcakla oldum muhtemel geçinemem zira. Benim için hayat serin serin esen hafif bir rüzgar demektir. Dört mevsimin üçüyle kavgalıyımdır anlayacağınız. Sonbaharla daha güzel anlaşırım. Yaşlandıkça tahammül edebileceklerimin sayısı da azalıyor haliyle, tahminen de bundandır.
Kim ne yapsın benim neden hoşlanıp hoşlanmadığımdan, farkındayım. Isıyla, sıcaklıkla ortası pek üzücü olan birisi olarak dün gece iki metre kadar yakınıma gelen alevlerle karşı karşıya kalmamın beni nasıl etkilediğini varsayım edebilirsiniz. Kendimden bu kadar kelam etmemin nedeni bu. O denli bir tecrübeydi ki, bundan bu türlü sıcaklardan, yazdan yakınmamayı kavrattı bana. Ateş nitekim fecî. Önüne geleni yutan bu felakete birinci defa yakından şahit oldum.
Gökyüzü yanıyordu
İlkokulda yangında neler yapılması gerektiğini öğretilerdi bir orta. Birinci yapılması gereken yangın mahallinden süratle uzaklaşmaktı. İtfaiye yangını söndürürken bir de insan kurtarmakla uğraşmasın diye. Uyku sorunu çektiğim için yeniden uyanık olduğum bir saatte, 01.00’da gökyüzünün neredeyse yandığını fark eder etmez, uyandırdığım hane halkıyla iki arabaya doluşup konutun dışına çıktık. Konutun bir adım sayılacak kadar yakınındaki alevlerden uzaklaşıp bekledik çaresiz. Geniş bir alanı kapsayan, rüzgarın tesiriyle istikamet değiştiren yangından kaldığımız konut, bahçesindeki ağaçların yanmasına karşın büyük talih yapıtı kurtuldu. Öteki komşu konutlarla birlikte. Lakin tam karşımızdaki alanda bir kaç konut, araba yandı doğal. Çok sayıda güzelim ağaç da. İnsanların çaresizliği ise öteki bir trajedi. Meskenleri için gözyaşı döken beşerler vardı etrafımızda. Yaşanılan bir konutu terk edip kaçmak ne acı. Meskeni olmazsa bir insan nereye gidebilir?
Sabaha karşı denetim altına alınabildi yangın. Bu satırlar yazılırken soğutma çalışmaları sürüyordu. O itfaiye erlerinin, gönüllülerinin canla başla çalışmaları göz yaşartıcıydı nitekim. Yangını duyan tanker sahibi Kıbrısılar itfaiyeye su desteği yaptılar daima. Bu ortada KKTC polisi ile jandarmasının yangın bölgesindeki halka davranışlarındaki nezaketi de belirtmeliyim. Daima mi böyledirler bilemem lakin o telaşta sorulan her soruya karşılık vermelerindeki sabır dikkat cazipti. Yardımcı olma eforları da.
Halk iradesine saygısızlığın yeni örneği
Kişisel tanıklığımı burada noktalayayım. Asıl konuşulması gereken hususa gelelim. Yangın en azından benim için, KKTC’deki bir tartışmanın tam ortasında geldiği için ayrıyeten manalıydı. AKP’li Cumhurbaşkanı’nın, Kıbrıs’ın Kuzeyinde de bir Cumhurbaşkanlığı Külliyesi yapma “emri” pratiğe geçiriliyor yavaş yavaş. Külliye’nin yapılacağı alandaki güzelim ağaçları kestiler bile. KKTC’deki sol siyasi partilerle, barolar, mimar/mühendis odaları, Tabipler Birliği, sivil kümeler inşaat alanında, insan zinciri oluşturarak hareketler yaptılar. Yangın yerinde nazik dediğim polisler epey saldırgandı o gün.
Bir halkın iradesine saygısızlığın yeni bir örneği oldu AKP’li Cumhurbaşkanı’nın Külliye merakı. KKTC’deki mimar/mühendis odalarından görüş alma nezaketini bile göstermedi Türkiye’de projeyi hazırlayanlar. Külliye’ için harcanacak para 2 milyar 850 milyon TL. KKTC’de Külliye’yi savunanlar, karşı çıkanlara “parasını Türkiye verecek neden itiraz ediyorsunuz?” diyorlar. Sağcının başı bu türlü çalışır zira. Sıkıntının, bir halkın onurunun kırılması olduğu umurlarında bile değildir. Yıllar evvel KKTC’ye yerleşmiş bir parlamento üyesi Külliye’ye karşı çıkanlara “kökü dışarda gruplar” diyebildi, kökünün “dışarıda” olduğunu unutarak. Sağcının söz dağarcığı azdır, bildiği iki üç cümleden biridir bu “kökü dışarıdalar” suçlaması.
O parayla neler yapılabilir?
Ülkenin sol gazetelerinden Yeni Düzen’in muhabiri Ertuğrul Şenova ilgili kuruluşlarla, kurumlarla konuşarak, Külliye’ye harcanacak 2 milyar 850 milyon TL ile 188 yeni okul, 13 yeni hastane yapılabileceğini, 107 MR aygıtı satın alınabileceğini yazdı. Haberde ülkede yedi okula daha muhtaçlık olduğu, mevcut okulların teknolojik alt yapıya gereksinim duyduğu da vurgulanıyor.
Bir halka bu kadar saygısızlık yapılmaz. KKTC halkını üretim yapmasına mahzur olup yardımlarla (!) yaşatılan bir halka dönüştürdüler. Kıbrıslı Türkler, kendi üretimini yapıp, eserlerini Türkiye üzerinden dünya pazarlarına iletebilir rahatlıkla. Bu Türkiye’ye ekonomik bağımlığı da ortadan kaldırmasa bile azaltır. Kıbrıslı Türkler, Türkiye’den gelen parayla keyif içinde yaşayan bir halk üzere gösterilmekten şad değil.
Kıbrıs’ın kuzeyinden Türkiye’ye gidenlere giriş yasağı uygulayan bir ülke Türkiye. Ülkesinin meselelerine baş yoran, elbette Türkiye’ye de eleştirel bakan, Bağımsız Yol isimli sol kümenin önderlerinden Münir Rahvancıoğlu’nu Türkiye’ye almadılar örneğin. Bir vatandaşına reva görülen bu tavra sessiz kalarak oldukça prestij kaybeden KKTC idaresi, AKP’li cumhurbaşkanının lütfettiği külliye ile prestij devşireceğini sanıyorsa yanılıyor.
Boğaz/Ağırdağ’daki yangında kullanılacak bir yangın söndürme uçağı onca Külliye’den daha fonksiyonel değil mi?
Ben tabiatın alevlerini gördüm, ürktüm. Ne saray bırakır ne gecekondu.
Toplumun “alevi” de öyledir.
Yakar, geçer.
