İktidar, CHP İstanbul Vilayet Lideri Canan Kaftancıoğlu’nun parti üyeliğini düşürdü.
Her ne kadar kararı veren ve uygulayan Yargıtay üzere gözükse de bu karar çok evvelce iktidar tarafından verilmişti.
Kaftancıoğlu hakkında, 9 yıl evvel attığı bir toplumsal medya bildirisi nedeniyle hakkında dava açtıran ve mahkûm ettiren de iktidardır.
Kaftancıoğlu’nun toplumsal medya bildirisini 9 yıl boyunca sorun olarak görmeyen iktidarın artık tarihten bir hasımlık çıkarması yeni bir uygulama değil.
Aynı uygulama Osman Kavala ve Selahattin Demirtaş için de yapıldı.
Tabii Kaftancıoğu hakkındaki kararın son karar olduğunu düşünmek de safdillik olur.
İktidar tıpkı tehdidi İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu için de yapıyor.
İmamoğlu hakkında da dava açtırdı.
Nasıl sonuçlanacağı aşikâr olmaz.
Ancak şu muhakkak ki iktidar İstanbul seçiminin kazanılmasında büyük katkıları olan İmamoğlu’nu ve Kaftancıoğlu’nu siyasetin dışına itmek istiyor.
Belli ki iktidar hâlâ İstanbul’u kaybetmeyi içine sindirebilmiş değil.
Her fırsatta Kaftancıoğlu ve İmamoğlu’nu siyaset yapamaz hale getirmek istiyor.
Bunu başarabilir mi?
Başaramaz.
Siyasallaşmış yargı kararlarıyla siyasi yasaklar getirse bile Kaftancıoğlu’nun da İmamoğlu’nun CHP için çalışmalarına pürüz olamaz.
Parti üyeliği bir gönül işidir.
Parti için çalışmak da o denli.
Gönülden partili biri için illâ ki bir yöneticilik, milletvekilliği, bakanlık vazifesi gerekmez.
İktidarın anlamadığı bu gerçektir.
Önümüzdeki seçimde kaybedeceğini düşünen iktidar bu nedenle muhalefetin siyaset alanını daraltan demokrasi ve hukuk dışı kararlar alıyor.
İmamoğlu hakkında dava açılmasının, Kaftancıoğlu’na siyaset yasağı getirilip parti üyeliğinin düşürülmesinin emeli budur.
Aynı halde Kılıçdaroğlu hakkında fezleke düzenlenmesi, otomatiğe bağlanmış ağır tazminat davaları açılmasının hedefi da birebirdir.
HDP hakkında açılan kapatma davası da o denli.
Yargıyı siyasallaştırmış olan iktidar bu yolla muhalefetsiz bir “demokrasi” yaratmaya çalışıyor.
Yargıyı kullanarak yol paklığı yapmaya çalışıyor.
HDP’yi kapatıp; eş liderlerine, tesirli yöneticilerine, milletvekillerine siyaset yasağı getirmesi yüksek olasılıktır.
Bu yolla HDP seçmeninin dağılmasını yahut sandığa gitmemesini amaçlıyor.
İktidarın başvurduğu bu yolların hiç biri demokratik değil.
Hiç biri tüzel değil.
Ancak otoriter rejimlerde görülebilecek, hukuk dışı, orantısız devlet gücü kullanmanın örnekleri.
İktidar, muhalefeti dar bir alana sıkıştırıp hareket edemez, siyaset yapamaz hale getirmeye çalışıyor.
Aynı biçimde medyayı da dar bir alana sıkıştırma uğraşı içinde.
Özgür gazetecilik yapmaya çalışan televizyon kanalları ve gazeteler üzerinde de RTÜK ve Basın İlan Kurumu üzerinden çok ağır bir baskı uyguluyor.
Ceza üzerine ceza yağdırıyor.
Buna rağmen bir iki televizyon kanalı ve birkaç gazete ile özgür basın, iktidarın sermayesini değiştirip propaganda aygıtına dönüştürdüğü medya organlarından çok daha tesirli oluyor.
Böyle olduğu için bir avuç kalmış özgür basını da susturmaya çalışıyor.
Bir ülkede demokrasi olup olmadığının en kıymetli iki ölçüsü özgür muhalefetin ve özgür basının bulunup bulunmadığıdır.
Eğer varsa demokrasi vardır.
Yoksa demokrasi yoktur.
Önümüzdeki seçim bu nedenle cumhuriyetin yine demokrasi ile taçlandırılması seçimi olacaktır.
İktidar, CHP İstanbul Vilayet Lideri Canan Kaftancıoğlu’nun parti üyeliğini düşürdü.
Her ne kadar kararı veren ve uygulayan Yargıtay üzere gözükse de bu karar çok evvelce iktidar tarafından verilmişti.
Kaftancıoğlu hakkında, 9 yıl evvel attığı bir toplumsal medya bildirisi nedeniyle hakkında dava açtıran ve mahkûm ettiren de iktidardır.
Kaftancıoğlu’nun toplumsal medya bildirisini 9 yıl boyunca sorun olarak görmeyen iktidarın artık tarihten bir hasımlık çıkarması yeni bir uygulama değil.
Aynı uygulama Osman Kavala ve Selahattin Demirtaş için de yapıldı.
Tabii Kaftancıoğu hakkındaki kararın son karar olduğunu düşünmek de safdillik olur.
İktidar tıpkı tehdidi İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu için de yapıyor.
İmamoğlu hakkında da dava açtırdı.
Nasıl sonuçlanacağı aşikâr olmaz.
Ancak şu muhakkak ki iktidar İstanbul seçiminin kazanılmasında büyük katkıları olan İmamoğlu’nu ve Kaftancıoğlu’nu siyasetin dışına itmek istiyor.
Belli ki iktidar hâlâ İstanbul’u kaybetmeyi içine sindirebilmiş değil.
Her fırsatta Kaftancıoğlu ve İmamoğlu’nu siyaset yapamaz hale getirmek istiyor.
Bunu başarabilir mi?
Başaramaz.
Siyasallaşmış yargı kararlarıyla siyasi yasaklar getirse bile Kaftancıoğlu’nun da İmamoğlu’nun CHP için çalışmalarına pürüz olamaz.
Parti üyeliği bir gönül işidir.
Parti için çalışmak da o denli.
Gönülden partili biri için illâ ki bir yöneticilik, milletvekilliği, bakanlık vazifesi gerekmez.
İktidarın anlamadığı bu gerçektir.
Önümüzdeki seçimde kaybedeceğini düşünen iktidar bu nedenle muhalefetin siyaset alanını daraltan demokrasi ve hukuk dışı kararlar alıyor.
İmamoğlu hakkında dava açılmasının, Kaftancıoğlu’na siyaset yasağı getirilip parti üyeliğinin düşürülmesinin emeli budur.
Aynı halde Kılıçdaroğlu hakkında fezleke düzenlenmesi, otomatiğe bağlanmış ağır tazminat davaları açılmasının hedefi da birebirdir.
HDP hakkında açılan kapatma davası da o denli.
Yargıyı siyasallaştırmış olan iktidar bu yolla muhalefetsiz bir “demokrasi” yaratmaya çalışıyor.
Yargıyı kullanarak yol paklığı yapmaya çalışıyor.
HDP’yi kapatıp; eş liderlerine, tesirli yöneticilerine, milletvekillerine siyaset yasağı getirmesi yüksek olasılıktır.
Bu yolla HDP seçmeninin dağılmasını yahut sandığa gitmemesini amaçlıyor.
İktidarın başvurduğu bu yolların hiç biri demokratik değil.
Hiç biri tüzel değil.
Ancak otoriter rejimlerde görülebilecek, hukuk dışı, orantısız devlet gücü kullanmanın örnekleri.
İktidar, muhalefeti dar bir alana sıkıştırıp hareket edemez, siyaset yapamaz hale getirmeye çalışıyor.
Aynı biçimde medyayı da dar bir alana sıkıştırma uğraşı içinde.
Özgür gazetecilik yapmaya çalışan televizyon kanalları ve gazeteler üzerinde de RTÜK ve Basın İlan Kurumu üzerinden çok ağır bir baskı uyguluyor.
Ceza üzerine ceza yağdırıyor.
Buna rağmen bir iki televizyon kanalı ve birkaç gazete ile özgür basın, iktidarın sermayesini değiştirip propaganda aygıtına dönüştürdüğü medya organlarından çok daha tesirli oluyor.
Böyle olduğu için bir avuç kalmış özgür basını da susturmaya çalışıyor.
Bir ülkede demokrasi olup olmadığının en kıymetli iki ölçüsü özgür muhalefetin ve özgür basının bulunup bulunmadığıdır.
Eğer varsa demokrasi vardır.
Yoksa demokrasi yoktur.
Önümüzdeki seçim bu nedenle cumhuriyetin yine demokrasi ile taçlandırılması seçimi olacaktır.
