Eğitimine 4 yıl ortanın akabinde tekrar başlayan Zeynep Nida Bulut, İstanbul Kültür Üniversitesi İç Mimarlık ve Etraf Tasarımı kısmı 2’nci sınıf öğrencisi. 2021 yılında okula yine dönmesi hayatında pek çok şeyi değiştirdi. Bir iç mimar olarak iş hayatına atıldığında ‘engelsiz ömür alanları’ oluşturmak istiyor. Zeynep, kıssasını ve hayallerini şöyle anlattı:
YOLUMA KALDIĞIM YERDEN DEVAM EDİYORUM
“2016’da okula başlayıp birinci devri tamamladıktan sonra 2 haftalığına ailemin yanına Muğla’ya gittim. 2017 yılının ocak ayında ise trafik kazası geçirdim. O kazada omurgam kırıldı. Omurilik felci teşhisi konuldu. Ameliyat oldum akabinde da yaklaşık 8-9 ay hastanede kaldım. O vakitten beri fizik tedavim devam ediyor. 2021 yılı ekim ayı itibariyle İstanbul’a eğitimime devam etmek için kesin dönüş yaptım. İç mimarlık okumamın sebebi çocukluk hayalim olması. Artık çocukluk hayalimi gerçekleştirmek için yoluma kaldığım yerden devam ediyorum.
Fotoğraflar: Selçuk Şamiloğlu
O BİRİNCİ ADIMI ATMANIN ÇOK KIYMETLİ OLDUĞUNU GÖRDÜM
Geçtiğimiz yıl okula tekrar döndüğümde o birinci gün çok heyecanlıydım. Güya üniversiteye birinci defa başlıyormuşum üzere hissettim. Birinci gün tekerlekli sandalye ile nasıl olacak diye korkuyordum. Meskende geçirdiğim 4 yıl beni içine kapanık biri haline dönüştürdü. Toplumsallaşma endişem oluştu. Lakin okula geldiğim andan itibaren herkes çok yardımcı oldu. Gördüm ki hiçbir şey korktuğum üzere değilmiş. Ön yargıyla hareket etmemenin, o birinci adımı atmanın çok kıymetli olduğunu gördüm.
OKULU BİTİRME KONUSUNDA KARARLIYIM
Benim birlikte okula başladığım arkadaşlarım mezun oldu. Artık yeni beşerler tanıyorum ve kendimden de eminim, okulu bitireceğim bu hususta kararlıyım. Eğitimime devam edeceğim. Bilhassa önümüzdeki yıl derslere çok daha fazla asılacağım. Hatta niyetim yaz okuluna kalarak okulu erken bitirebilmek.
BİR GAYEM, BİR UMUDUM OLDU
İç mimarlık güç bir meslek, okuması da güç. Fakat projeleri çizmek, derslerle uğraşmak nitekim bana âlâ geliyor. Ayrıyeten okulda toplumsallaşıyor olmak da daha müspet hissettiriyor. Sonuçta hayat devam ediyor ve ben okula dönerek hayatım için bir şeyler yapmaya, emek vermeye çalışıyorum. Geleceğe dair yolumu çizmeye çalışıyorum. Konutta oturduğum devir bir hayat gayem yoktu lakin okulla birlikte bu içe kapanma hissini atlattım. Okuluma dönmek ve çocukluk hayalimi gerçekleştirmek için adım atmak hayata tekrar adapte olmamı kolaylaştırdı. Okulu bitirdikten sonra İtalya’da yüksek lisans yapmak istiyorum. Hatta İtalyanca da öğrenmek istiyorum.
TASARLADIĞIM YERLER HERKES İÇİN ULAŞILABİLİR OLACAK
Geleceğe yönelik ise mesleğimle birlikte değiştirmek istediğim şeyler var. Mesela artık rastgele bir yere ya da yapıya gittiğimde benim birinci baktığım şey ‘rahatça gezip dolaşabilecek miyim’ oluyor. Hatta birtakım yerlere gitmeden evvel arayıp benim için uygun olup olmayacağını soruyorum. İlerde projelerimde en çok buna dikkat edeceğim. Tasarladığım yerler herkes için ulaşılabilir olmalı. Bununla birlikte sinema, tiyatro, müze üzere toplumsal alanlara gittiğimde de bu alan benim için en uygun nasıl olurdu diye hayal ediyorum. İleride bu alanlara dokunmak istiyorum.
BAŞARMAK İÇİN KONFOR ALANINDAN ÇIKILMALI
Hayatta bir şeyleri başarabilmek için hudutları zorlamak ve konfor alanından çıkmak gerekiyor. Ben hala korkmuyor muyum, korkuyorum. Fakat bir şeyleri deneyince, kendimi zorlayınca yaptığımı gördüm. O yüzden herkes yapabilir yalnızca konfor alanından bir defa çıksın.
ELİMDE BİR SİHİRLİ DEĞNEK OLSA İNSANLARA FARKINDALIK KAZANDIRMAK İSTERDİM
Şu an elimde bir sihirli değnek olsa insanlarda farkındalık yaratabilmeyi isterdim. Fakat ben okulda ya da sınıfımda arkadaşlarıma hatta hocalarıma varlığımla bile farkındalık kazandırabildiğimi düşünüyorum. Ya da çalışma hayatında tıpkı halde biraz bile insanlara farkındalık kazandırabilirsem çok memnun olurum.”
ARTIK KORKUSU YOK
Ayşe Bulut: Zeynep’in annesi.
Okula dönme konusunda başında ufacık bir istek görür görmez onu her türlü teşvik ettik. Okula dönüşle ilgili telaşları vardı. Hem okul hem ailesi olarak bizler onun kaygılarını gidermek için birlik olduk. Nasıl dışarıya çıkacağım, nerede oturacağım, nasıl gideceğim üzere soru işeretleri vardı başında. Ancak yaşadıkça kaygılarından uzaklaştı. Birinci günkü dehşetleri artık yok.”
